Tuesday, May 24, 2016

Chapter 16



16:1 At ang pagkamatay ng mga higante, kahit saan man ang mga ispirito lumabas mula sa kanilang katawan, ang kanilang laman ay masisira, bago pa man ang Paghuhukom. Subalit sila ay mawawasak hanggang sa araw ng matinding pagkabalisa ay matapos, sa Dakilang Henerasyon, sa mga Tagapamasid at ang mga walang galang sa Diyos."

16:2 At ngayo sa mg Tagapagmasid, na nagpadala saiyo para humiling sa kanilang ngalan, na dating nasa Langit:

16:3 "Kayong mga nasa Langit subalit ang mga sekreto ay hindi pa nahahayag sainyo; at ang walang halagang misteryong alam nyo. Ito ang nagpakilala sainyo sa mga babae, sa katigasan ng inyong mga puso. At sa pamamagitannitong misteryo ang mga babae at mga lalake naging dahilan para ang kasamaan ay madagdagan sa lupa.”

16:4 Sabihin sa kanila samakatwid: "Kayo ay hindi magkakaroon ng kapayapaan.”

Monday, May 23, 2016

Chapter 15



15:1 At Siya ay sumagot sa akin, at nagsabi sa akin na may Kanyang tinig: "Pakinggan! Huwag kang matakot, Enoch, ikaw ay matuwid na tao, at tagasulat ng katuwiran. Halika dito at pakinggan ang aking tinig.

15:2 At humayo at sabihin sa mga Tagamasid ng Langit, na nagpadala sa iyo na mga kahilingan sa kanilang ngalan: Kayo dapat ang magpetisyon sa ngalan ng mga tao, hindi ang mga tao sa ngalan nyo.

15:3 Bakit nyo iniwan ang Mataas, Banal at walang-hanggang Langit? At sumiping sa mga babae, at naging marumi sa piling ng mga babaeng anak ng tao, at kumuha ng mga asawa para sainyong mga saliri, at gumawa kagaya ng mga anak sa lupa, at naganak ng mga higante.

15:4 At ang inyong ispirtwal, Banal, nabubuhay sa kawalang-hanggang buhay, subalit kayo ay naging marumi dahil sa mga babae, at nagsilang ng mga anak sa pamamagitan ng dugo at laman, at nagnasa sa mga dugo ng tao, at lumikha ng dugo at laman, gaya ng kanilang ginagawa, silang namamatay at nawawasak.

15:5 At para sa ganitong kadahilanan kaya binigyan Ko ang tao ng mga asawa, nang sa gayon sila ay maaaring makapaghasik ng kanilang binhing mula sa kanila. At para ang kanilang mga anak ay maaaring mabuhay sa kanila. Para ang mga gawa ang maaring magawa sa mundo,

15:6 Subalit kayo, dating, mga ispiritwal, nabubuhay sa walang-hanggan, walang-kamatayang buhay, para sa lahat ng mga henerasyong ng daigdig.

15:7 Para sa ganitong kadahilanan Ako ay hindi nag-ayos ng inyong mga mapapangasawa. Dahil ang tahanan ng mga ispirito ay nasa Langit.

15:8 At ngayon, ang mga higante na isinilang sa katawan at laman ay tatawaging Masasamang mga ispirito sa lupa, at ang lupa ay ang kanilang tahanan.

15:9 At ang masasamang mga ispirito lalabas sa kanilang laman, dahil mula sa itaas ang may likha, mula sa mga Banal na mga Tagamasid ang kanilang pinangalingan at unang pondasyon. Masasamang ng Ispirito silang nasa ibabaw ng lupa ‘Ispirito ng mga Kasamaan’ kanilang katawagan.

15:10 At ang tahanan ng mga ispirito sa Langit ay sa Langit, ngunit ang tahanan ang tahanan ng mga ispirito sa lupa, silang isinilang sa ibabaw ng lupa, ay sa lupa.

15:11 At ang mga ispirito ng mga higante gumawa ng mali, ng kasamaan, umatake, lumaban, bumiyak sa lupa, at nagdulot ng lungkot. At sila ay hindi kumain ng pagkain, hindi nauuhaw, at hindi nagmasid.

15:12 At itong mga ispirito ay magaalsa laban sa mga anak ng tao, at laban sa mga babae, dahil sila ay lumabasa mula sa kanila sa panahon ng mga araw ng pagpatay at pagwasak.

Thursday, July 16, 2015

chapter 14

14.1 Ang aklat na ito ay ang salita ng katarungan, at ng pagwiwika, para sa mga Tagamasid na mula sa Walang-hanggan; na ang Banal at Dakilang Isa ay nag-utos sa pangitain.

14.2 Aking nakita sa aking pagtulog kung anong aking ngayo’y sabihin, gamit ang dila na laman, sa pamamagitan nitong akong hininga, kung saan ang Dakilang Isa ay ang nagbigay sa tao ng bibig, sa gayon sila’y maaaring makapagsalita gamit ito, at maunawaan ng may puso.

14.3 Sapagka’t Siya ang may likha, at itinalaga, ang tao ay upang maunawaan ang salita ng kaalaman, kaya Kanyang nilikha at itinalaga ako para pagwikaan ang mga Tagamasid, ang mga anak ng Langit.

14.4 At ako’y sumulat ng inyong mga kahilingan, subalit sa aking pangitain, ito ang lumitaw, na ang inyong kahilingan ay hindi ipagkakaloob sa inyo, para sa lahat ng mga araw ng kawalang-hanggan; at tapos na ang kahatulan na ipinasya laban sa inyo, at kayo’y hindi magkakaroon ng kapayapaan.

14.5 At mula ngayon, kayo’y hindi na makakaakyat sa Langit, magpasawalang-hanggan, at ito ang ipinataw na kayo ay igagapos sa Mundo para sa lahat ng mga araw ng kawalang-hanggan.

14.6 At bago ang mga ito, makikita ninyo ang pagkawasak ng inyong minamahal na mga anak, at hindi kayo masisiyahan sa mga ito, at sila’y babagsak bago pa man kayo sa pamamagitan ng espada.

14.7 At ang inyong mga kahilingan ay hindi pagbibigyan o paggalang sa mga ito, o sa paggalang sainyong mga sarili. At habang kayo ay tumatangis at magsumamo hindi kayo mamaaring magsasalita ng kahit isang salita mula sa mga sulatin na aking isinulat.

14.8 At ang mga pangitain ay nagpakita sa akin, tulad ng mga sumusunod: — Pagmasdan; mga ulap tumatawag sa aking pangitain, at ambon tumawag sa akin. Sa landas ng mga bituin, at mga kislap ng kidlat, ang nagpamadili sa akin at napaalis akin. At sa pangitain ang hangin ang nagdulot kaya ako lumipad, at nagmadali ako, at itinaas ako sa kalangitan.

14.9 At nagpatuloy ako hanggang sa dumating ako malapit sa isang pader na kung saan ay gawa sa yelo (granizo), at dila ng apoy na nakapalibot dito, at nagsimulang sumapit sa akin ang takot.

14.10 At nagpunta ako sa dila ng apoy at lumapit sa malaking bahay, kung saan ay binuo ng yelo, at ang pader ng bahay ay tulad ng isang mosaiko ng yelo at ang sahig ay gawa sa nieyebe.

14.11 Ang kisame ay tulad sa landas ng mga bituin at ang mga kidlat, at kabilang dito ang nag-aapoy na kerubin, at ang kanilang langit ay kasing linaw ng tubig.

14.12 At mayroong mga apoy na nagliliyab sa bawat pader at ang bawat pinto ay may naglalagablab na apoy.

14.13 At ako’y pumunta sa bahay na iyon, at ito’y kasing init ng apoy at kasing lamig ng niyebe, at walang kasiyahan o buhay sa loob nito. Tinakpan ako ng takot at panginginig ang kumuhang pigilan ako.

14.14 At nang ako’y umuga at nanginig, ako ay napasubasob.

14.15 At nakita ko sa pangitain, at pagmasdan, isa pang bahay kung saan ay mas malaki pa kaysa nauna at ang pinto ay bumukas sa harapan ko, at ito ay binuo ng isang dila ng apoy.

14.16 At sa lahat ng bagay, ito kaya ang nanguna sa kaluwalhatian at karilagan at laki, kaya naman ay di ko maisalarawan ang sa inyo ang kaluwalhatian at ang laki nito.

14.17 Ang sahig nito ay apoy, at sa taas ng kidlat at ang landas ng mga bituin, at ang bubong rin nito ay nagniningas na apoy.

14.18 At ako ay tumingin, at nakita ko sa mga ito, ang isang mataas na trono, at ang hitsura nito ay parang yelo (Kristal), at ang pumapalibot dito ay tulad ng mga nagniningning Araw at ang tunog ng mga kerubin.

14.19 At mula sa ilalim ng mataas na luklukan doon dumaloy ng mga ilog ng apoy upang dito ay imposible tingnan ito.

14.20 At Siya na Dakila sa kaluwalhatian nakaupo sa ibabaw nito, at ang kanyang damit ay maliwanag kaysa sa Araw, at maputi kaysa sa anumang niyebe.

14.21 At walang Angel ang maaaring pumasok, at ang anyo ng mukha Niya na pinarangalan at Pinupuri, walang nilalang na mula sa laman ang maaaring tumingin.

14.22 Isang dagat ng apoy na nasunog sa paligid Niya, at malaking apoy ang nakatayo sa harapan niya, at wala sa mga nakapaligid sa kanya ay maaari na lumapit sa Kanya. Sampung libong beses sampung libong nakatayo sa harap niya subalit kailangan niyang walang Banal na Lupon.

14.23 At ang mga Banal na iyan na nasa malapit sa Kanya ay hindi umalis sa gabi o araw at hindi umalis mula sa Kanya. At hanggang pagkatapos ay nagtakip ng aking mukha, at ako ay nanginig.

14.24 At ang Panginoon ay tumawag sa akin gamit ang kanyang sariling bibig, at sinabi sa akin: “Halika dito, Enoch, sa aking Banal na Salita.”

14.25 At itinaas niya ako at dinala ako malapit sa pinto. At ako ay tumingin nang nakayuko.

Tuesday, July 14, 2015

chapter 13

13.1 At si Enoch ay pumunta at sabi kay Azazel: “Ikaw ay hindi magkakaroon ng kapayapaan. Malubhang kahatulan ang lumabas laban sayo na ikaw ay dapat igapos.

13.2 At ikaw ay hindi makakaroon ng kapahingahan o awa, ni hindi rin pagbibigay ang anumang mga kahilingan, dahil sa mga kasamaan na kung saan ikaw ang nagturo, at dahil sa lahat ng mga ginawa na kalapastanganan sa Diyos at mali at kasalanan kung saan iyong ipinakita sa mga anak ng tao.”

13.3 At pagkatapos Ako’y pumunta at nagsalita sa kanilang lahat na magkakasama, at silang lahat ay natakot— takot at panginginig lumupig sa kanila.

13.4 At sila’y nakiusap sa akin na isulat para sa kanila ng talaan mga kahilingan, nang sa gayon sila’y maaring makatanggap ng kapatawaran, at dalhin ang talaan ng kanilang mga kahilingan sa itaas sa Panginoon ng Langit.

13.5 Sapagkat sila’y hindi na maari pa, mula noon, magsalita, at hindi na nila pwedeng itingin sa itaas ang kanilang mga mata sa Langit, sa kahihiyan sa mga kasalanan, kung saan sila ay nahatulan.

13.6 At pagkatapos ay isinulat ko ang talaan ng kanilang mga kahilingan, at ang kanilang pagsamo kaugnay sa kanilang mga ispirito, at ang mga nagawa ng bawat isa sa kanila. At sa pagsasaalang-alang sa kung ano ang kanilang kahilingan; na sila ay makakuha ng kapatawaraan at pagtitiis.

13.7 At ako nagpunta at naupo sa tabi ng tubig ng Dan, sa Dan, kung saan ito ay nasa timog-kanluran ng Hermon; at binasa ko ang talaan ng kanilang mga kahilingan, hanngang ako’y makatulog.

13.8 At narito ang isang panaginip na dumating sa akin, at mga pangitain ay dumating sa akin, at nakita ko ang isang pangitain ng pootna ang dapat kong makipag-usap sa mga anak ng Langit at pagwikaan ang mga ito.

13.9 At ako ay gumising at pinuntahan sila, at sila,y nakaupo’t nagtitipon-tipon magkakasama sa kanilang pagluluksa, sa Ubelseyael, kung saan ito ay sa pagitan ng Lebanon at Senir, na ang kannilang mga mukha ay nakatakip.

13.10 At ako’y nagsalita sa harap nilang lahat; ang mga pangitain na sa akin ay ipinakita sa aking pagtulog, at sinimulan kong magsalita nitong mga salitang nagwiwika sa mga Tagamasid ng Langit.